Spojrzałam w lustro i się przeraziłam. Byłam przekonana, że inaczej wyglądam. Nie pamiętałam żebym miała odrosty właściwie na całej długości włosów, sińce pod oczami pod brodę, obwisające fałdki tu i tam. Przysięgam, że kiedy ostatni raz patrzyłam w lustro, jakiś czas temu, byłam raczej zadbaną atrakcyjną kobietą. Z fiołem na punkcie kosmetyków. W pełnym makijażu i z ułożonymi włosami. W niekształtny węzeł na środku głowy wiązałam je tylko do sprzątania. Jestem pewna, że jeżli wychodziłam tak z domu to tylko wyrzucić śmieci.
Spojrzałam też na Dziecię. W pięknej różowej sukieneczce, bodziaczku z kołnierzykiem wyszywanym kwiatuszkami. I cudne rajstopki w kropeczki na tych jej chudych nóżkach. Leżała sobie Prezesowa w leżaczku i była tak zajęta oblizywaniem paluszków, ze nawet nie zauważyła w jakie cuda ją matka poubierała.
Potem wróciłam do tego lustra. Spodnie z dresu, bluzka obrzygana mlekiem przez Dziecię. No nie zachwyciłam się. Tak oto wygląda seksi mama wersja codzienna.
Zdecydowałam stanowczo, że nie chce tak wyglądać, chwyciłam telefon, umówiłam się na renowacje, powiadomiłam babcię, że niespodzianka, zostaje z Dziecięciem.
No i nadszedł ten długo wyczekiwany dzień. Szczęśliwa babcia w asyscie równie entuzjastycznie nastawionej prababci punktualnie o 10 zapukały w drzwi. Ja już gotowa, umalowana ( ostrzegam, szału nie było podstawy z podstaw: podkład, tusz, róż, błyszczyk. CudówBen się tym nie zrobi) czekam. Z każdą sekundą co raz bardziej przerażona. Bo co będzie, kiedy Dziecię zacznie płakać a mnie nie będzie ? No co? Przecież ani babcia, ani pra nie znają dzieciecia tak dobrze jak ja więc mogą nie wymyślić, że trzeba ją albo przewinąć albo nakarmić. Babcia wychowując dwoje dzieci, a pra odchowując dwoje własnych i 4 wnuków nie mają takiego doświadczenia jak ja wychowując swoje jedno od sześciu tygodni. Mogą więc nie podołać.
A przecież to właśnie teraz, w tych pierwszych miesiącach kształtuje się zaufanie dziecięcia do świata jako do miejsca przyjaznego. A zaufanie to kształtuje nie ktoś inny ale matka, czyli zasadniczo ja. I co się stanie, kiedy Dziecię zapłacze a mnie nie będzie? Katastrofa się stanie. Oczyma wyobraźni wybiegam w przyszłość i widzę Dziecię jako dorosłą zlęknioną kobietę, która godziny spędza na bolesnej psychoterapii próbując naprawić to co matka-wariatka zepsuła jednym nieodpowiedzialnym wyjściem do fryzjera. Skoro to takie niebezpieczne i może sprawić, ze Dziecie w przyszłości nie odniesie sukcesu zawodowego ani nie ułoży sobie życia prywatnego to może gra nie warta jest świeczki i powinnam się przemęczyć z tymi niepofarbowanymi włosami?
Babcie mają już jednak swój plan więc wyrzucają mnie z domu. Po drodze gubię portfel we własnej torebce. Pewna, że ktoś mnie paskudnie i bezczelnie okradł dzwonię do banku i blokuję karty. Chwilę później portfel się odnajduje.Leży spokojnie w torebce, karty odblokować się nie da, trzeba wyrobić nową. Jadę. Nikt mi nie powiedział, ze od momentu kiedy ostatni raz podróżowałam po mieście samochodem a nie wózkiem pozamykano połowę ulic w centrum, nigdzie nie da się dojechać, wszędzie są korki, ulice które były jednokierunkowe stają się dwu i na odwrót. W efekcie odbijam się od poustawianych barierek i gubię się we własnym mieście. Kiedy docieram na miejsce, jestem spóźniona i wcale już nie chce nowej fryzury.
Czekając z fabrą na głowie w ręce wpadł mi grudniowy numer Urody życia a w nim dwa urzekające mnie wywiady: jeden z Kingą Preis, która przyznaje, że nigdy nie jest dość szczupła i dość bogata, a drugi z Benedictem Cumberbatchem, który wyznaje, że dziwi go, ze uważany jest za jednego z najseksowniejszych mężczyzn świata, bo odbicie w lustrze tego nie potwierdza. Uwielbiam ludzi z dystansem do siebie.
Po jakimś niewiarygodnie długim czasie wróciłam do domu. Okazało się, że świat sie nie zawalił, Dziecię podobno cały czas albo spało, albo cieszyło pyszczek na matach i leżaczkach. Świetnie. Czyli okazało się, że jestem całkowicie niepotrzebna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz