Oficjalnie ogłaszam, że sezon świeczkowy uważam za rozpoczęty. Uwielbiam wieczory pachnące aromatem świec i herbatą z sokiem malinowym. Z całego serca kocham lato, ale jakoś tak się dzieje, że wiele dobrych rzeczy w życiu spotkało mnie jesienią. Chyba dlatego mam niezwykły sentyment do tej pory roku i cieszy mnie perspektywa jeszcze dwóch miesięcy spokojnych wieczorów z ksiażką, kocykiem, małżonkiem i beztroską. Później przygotowuję się na to, że tak pięknie już może nie być.
Magicznie zmienia się świat wokół mnie tej jesieni. Kiedy trzy lata temu przeprowadzałam się na nowe osiedle wszędzie z niego było blisko. Blisko było do sklepu, do lekarza,z wizytą do rodziców też miałam całkiem niedaleko. I tak korzystałam sobie z tej bliskości punktów pierwszej potrzeby, raz z pomocą własnych nóg, raz samochodu, w zależności od potrzeb i wolnego czasu. Ostatnio, w związku z koniecznością inkubowania Dziecięcia, czasu mam dość sporo, wiec przemieszczam się ochoczo spacerując po okolicy. I tak kilka dni temu wybrałam się popodziwiać złotą polską jesień a przy okazji zrobić zakupy w sklepie, który znajduje się niedaleko. Spacer do sklepu- czysta przyjemność, bliziutko, pięknie, relaksik. Zakupy- w dalszym ciągu bułka z masłem, jeżeli tylko opanuje się umiejętność sięgania po towary na półkach bez zrzucania zawartości niższych regałów nagle wyskakującym znienacka brzuchem. Kolejki z pierwszeństwem dla kobiet w ciąży nie działają, z resztą to przecież czysta przyjemność postać sobie chwileczkę za panem wydzielającym przyjemny zapach przetrawionego alkoholu, a przed panią, która uważa, że jeżeli powiesi mi się na plecach, to cała sprawa kolejkowa zostanie załatwiona szybciej i sprawniej.
Wracając do sedna: stanie w kolejce to również czysta przyjemność i łatwizna.
Teraz pozostaje już tylko powrót do domu tą samą trasą. I tutaj NIESPODZIANKA! O ile z domu do sklepu było bliziuteńko, tak już doga powrotna jest długa, dom jest DALEKO i okazuje się nagle, że postawienie kolejnego kroku jest wyzwaniem, któremu właściwie nie dam rady sprostać. I tak nie pozostaje nic innego jak wlec się w tempie żółwia, aby w końcu wyczerpanym wrócić z wyprawy, wdrapać się ostatkiem sił na trzecie piętro i paść z wycieńczenia. Jaki z tego wniosek? Obiekty magicznie się przemieszczają i złośliwie zmieniają swoje położenie. To, co jeszcze niedawno było proste, oczywiste i nie przywiązywałam do tego wagi teraz już staje się wyzwaniem. Nie chodzi tu tylko o spacery, odległości, czy konieczność zmieszczenia się na fotelu kierowcy. Wyzwaniem stają się rzeczy proste. Musze kombinować jak włożyć skarpetki, wciąganie rajtek na tyłek rozkładam na kilka etapów po każdym robiąc przerwy na regenerację sił i zaczerpnięcie oddechu. Gotowanie też nie jest takie proste, gdyż po 1) można sobie niebezpiecznie przypiec brzuszysko, a po 2) trzeba się nauczyć jak operować przy płycie indukcyjnej żeby jej brzuszyskiem z Dziecięciem nie wyłączać.
Ja wiem , że najdalej za miesiące trzy zatęsknię za tym momentem kiedy Dziecina moja się chowała i tylko czasem dawała o sobie znać z lubością obkopując moje organy wewnętrzne, ale teraz, w tym momencie tak bardzo chciałabym bez problemu ogolić sobie nogi, że oddałabym wszystko, żeby na chwilę odłożyć ją do jej własnego łóżeczka, znowu mieć talię, włożyć coś co jest mniejsze od cyrkowego namiotu, wciągnąć koronkę na tyłek i samodzielnie pomalować paznokcie u stóp. Takie mam małe marzenie na dziś.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz